Het ware ongeloof!

Jij denkt altijd dat het aan jou ligt als je iemand niet snapt. Je gaat er vanuit dat de ander dan wel de intelligentste van jullie twee moet zijn.

Bovenstaande zin zei een goede vriendin tegen mij toen we laatst aan het wandelen waren. En ze had gelijk. Meestal als iemand mij een belangrijke zaak of theorie uitlegt en ik er niets van begrijp denk ik: ‘Die zal wel heel intelligent zijn, daarom snap ik diegene natuurlijk niet.’
Ook mijn andere vriendinnen halen snuivend hun neus op, op het moment dat ik begin te vertellen over de intelligentie van anderen. ‘Jij niet intelligent? Je bent hartstikke intelligent.’ Zeggen ze.
Waarschijnlijk is het een soort neurose van me dat ik denk dat ik niet zo slim ben als de vele intelligente mensen om mij heen. Blijkbaar heb ik een hoge waardering voor intelligentie. Intelligente mensen snappen de dingen. Welke dingen? Nou gewoon alles eigenlijk. Het leven, de politiek, natuurkunde, veranderkunde, management, psychologie, kunst. ..

Omdat ik mijn vrienden en vriendinnen echt vertrouw geloof ik ook dat ze echt menen wat ze zeggen en mij werkelijk heel intelligent vinden.
Laatst dacht ik er nog een keer diep over na. En in plaats van de mening van mijn vrienden en vriendinnen te accepteren, kwam ik tot de volgende conclusie:

Waarschijnlijk zijn zij dan ook niet zo intelligent!

Uiteraard heb ik in mijn eentje heel hard gelachen om mijn vermogen tot cirkelredeneringen en de verontwaardigde gezichten van mijn vrienden en vriendinnen die zichzelf (hoop ik) beter in kunnen schatten dan ik dat kan, als ze dit verhaaltje lezen. Een sterk staaltje van ongeloof.