Big Fish: The man and the legend.

Edward Bloom, vader van Will heeft terminale kanker. Will houdt van zijn vader, maar zegt hem niet te kennen omdat Edward zijn hele leven in verhalen aan zijn zoon heeft verteld. Verhalen met een hoog fantasiegehalte. Will wil de feiten weten en probeert die aan zijn vader te ontfutselen.
Maar zijn vader is ervan overtuigd dat hij is wie hij is, juist door de verhalen die hij vertelt.
Tim Burton is een virtuoos in het mengen van fantasie en werkelijkheid. In deze film komt sterk naar voren dat de mens zijn identiteit ontwikkelt door de verhalen die hij leeft en vertelt. De mens geeft betekenis aan haar leven door zijn verhalen kleur te geven. Niet om aan de realiteit te ontsnappen, maar om zich te kunnen verbinden met de dingen die wel bereikbaar maar niet benoembaar zijn.
Het kost Will tijd om dit te gaan begrijpen. In de eindscene besluit hij de laatste wens van zijn vader te vervullen, hij vertelt zijn vader het verhaal van zijn sterven, waarin zijn vader afscheid neemt van alle bijzondere mensen die hij in zijn leven heeft ontmoet en vervolgens de Big Fish wordt, die wegzwemt in de rivier. Door dit verhaal aan zijn vader te vertellen begint hij de waarde van een verhaal te begrijpen.
Een ontroerende en schitterende film die niet in je rijtje favorieten mag ontbreken en een must voor iedereen die verbeelding gebruikt in het beroep dat hij of zij uitvoert!

Advertenties

Het gevoel voor het onuitsprekelijke

De poging weer te geven wat wij zien en niet kunnen zeggen is het eeuwigdurende thema van de onvoltooide symphonie van de mensheid. Een gevoelig iemand weet dat het intrinsieke , het meest wezenlijke, nooit uit te drukken valt. De beroering van ons hart als wij naar de sterrenhemel kijken is iets waar geen taal uitdrukking aan kan geven. Wat ons verbaasd en ten diepste raakt is niet dat wat wij begrijpen en weer kunnen geven, maar datgene wat binnen ons bereik maar buiten ons begrip ligt.

Woorden uit het eerste hoofdstuk van Heschel’s boek: De mens is niet alleen.
Woorden die het hart van de kunstenaar raken. Je wilt dat wat je waarneemt, wat wezenlijk is, uit drukken. En je weet dat het je nooit zal lukken. (tenminste, de wijzen onder ons weten dat)
Wat ligt binnen ons bereik en buiten ons begrip? Heschel gebruikt het voorbeeld van een boom. Je kunt een boom meten en wegen, observeren en beschrijven, zijn ontstaan en de wetten waaraan hij moet gehoorzamen. Toch komt kennis van het wezen van de boom nooit tot stand. Zelfs als je een boomknuffelaar of een sjamaan bent blijft er verschil tussen bereiken en begrijpen.
Is het voldoende dat we het alleen kunnen bereiken? Ja en nee! Ja, want alleen verlangen naar wat wezenlijk is, helpt ons naar onze bestemming. Nee, want er is een diep verlangen naar verbinding met het intrinsieke en de verbinding met wat daar omheen is. Ik hou van de momenten dat er iets raakt. Ik noem het altijd het moment dat de aarde de hemel raakt.

De magie van vrouwen uit het verleden

De magie van vrouwen uit het verleden.

De magie van vrouwen uit het verleden

Alice Hoffman’s literaire roman over de belegering van Massada

Ik begin te lezen en in mum van tijd leef ik duizenden jaren terug. De schrijfster neemt me mee in haar verbeelding en brengt me terug naar de tijd dat wetenschap nog niet de basis was waarop waarheid gebaseerd wordt.
Naast dat mijn verwondering groeit over de geschiedenis van 900 mannen, vrouwen en kinderen die zichzelf eerder van het leven beroven dan dat ze de Romeinen hun fort laten innemen, is er een sterke identificatie met de vier hoofdpersonen uit het boek (alhoewel ik ook geloof dat ik een van de onzichtbare vrouwen zou kunnen zijn geweest waar niemand wat over leest later). Ik voel me gesterkt door hun vermogen om lijden, teleurstelling en buitensluiting een plek te geven in hun leven. En door het inzicht in elkaars sterke en zwakke punten en dit op de juiste momenten benutten. Ik voel me ook gesterkt door de acceptatie die ze voor elkaars unieke elementen en capaciteiten hebben, die juist door de andere vrouwen worden gezien als redenen om ze buiten te sluiten.
Het verhaal over Massada is opgeschreven door Flavius Josephus. Hij schrijft dat twee vrouwen en 5 kinderen zijn ontsnapt aan de gezamenlijke zelfmoord. Deze vrouwen hebben het verhaal aan de Romeinen verteld en daardoor is het opgetekend. Alice Hoffman heeft uiteraard een fantasieverhaal geschreven, maar de kracht en de magie die haar vrouwen ontwikkelen, juist vanuit hun anders zijn, sterke wil en lijdenservaringen, maakte dat ik een verbinding legde tussen het verleden en het heden! Magie toch?

Wat gebeurt er in het donker?

Op het moment dat we onze generale repetitie hadden stond plotseling een bevriende theatermaker voor de deur. Of we nog een fotograaf nodig hadden!
Afgelopen maandag zag ik het resultaat van zijn middagje met de camera rondlopen.
Prachtige foto’s zijn er gemaakt. Binnenkort te bewonderen op http://www.broedgebied.nl.
Maar deze foto sprong er voor mij uit! De kijker werd een schimmig gebied in geleid. Wat gebeurde er in het donker? Niemand weet het precies, alleen degenen die erbij betrokken zijn. Stijn hoort het kraken van het bed. En wat de Nico en Mam doen is volstrekt onduidelijk omdat er geen beweging is. Als Stijn (zoonlief) besluit om uit te gaan zoeken of er in het donker ergens een lolly op tafel is te vinden, over en schoen struikelt en daarmee Nico per ongeluk wakker maakt, komt de waarheid aan het licht. Nico is een gewelddadige man, die zijn prooi ‘Mam’ met brute kracht onder controle houdt. ‘Mam’ is de even slinkse als moedige tijgerin, die zich niet gewonnen geeft zolang ze voor haar jong kan strijden. Stijn, als vijfjarig jongetje, toont aan dat deze situatie niet veel langer houdbaar is. Er moet iets gebeuren!

Première: de kroon op het maken!

Gisteravond was de première van ‘MAM’. Het blijft altijd een bijzonder moment als je een tijd lang aan een stuk hebt gewerkt, met af en toe een kijker en dan de voorstelling daadwerkelijk voor publiek neerzet. Veel werk en tijd zit er in deze voorstelling. Maar het is dan ook een juweeltje geworden. Bijzonder bij de première was dat het publiek ook regelmatig moest lachen. Een beetje verwonderd stonden wij in de coulissen hier naar te luisteren. Was het grappig?
Achteraf noemden kijkers hun lachen ‘ontladen’. De spanning even kwijtraken.
De mensen die het boek gelezen hebben, waarop de voorstelling is gebaseerd, herkenden de fragmenten en complimenteerden me met het script en de vormgeving van het totaal.
Ik was trots op mijn spelers, die de voorstelling overtuigend, geloofwaardig en integer speelden.
We hebben nog een voorstelling te gaan, hopelijk het 2e deel van de kroon op het maakproces!

La Sagrada familia!

Lichtspel

Aan de buitenkant van de Sagrada lezen we de verhalen; het adventsverhaal en het passieverhaal. Verhalen van leven. Verhalen van hoop, lijden en verwondering. Van bevrijding en herstel. We hebben deze verhalen nodig om onszelf te kunnen plaatsen en te verhouden tot de belangrijke vragen in het leven. Buiten vinden we de voeding voor onze hoofden en hersens. Denken we na over de verhouding van de oude verhalen tot onze hedendaagse tijd. Maar dan.. als we naar binnenlopen..

De ontroering overvalt me terwijl ik, mijn blik naar boven gericht door de boskathedraal loop. Het licht van de zon schijnt door de heldere en gekleurde ramen en kleurt de kathedraal met een uitbundige speelsheid, die ik zelden heb waargenomen in een kerk. Het licht speelt met de pilaren. Alsof hij tussen bladerdakken doorschijnt, maakt de zon een feest. Het is als een Orgie een Requiem en een Gloria tegelijkertijd. Bladerdak en sterrenhemel strijden om de naam van wat ik zie als ik omhoog kijk. In mijn oren klinken violen, basgitaren en jubelende stemmen. Voor mijn ogen dansen mensen dieren en bloemen de dans van het leven samen met de Eeuwige, de Schepper!

Binnen in de kathedraal is de ruimte voor het hart, voor het feest, voor het licht. Voor dat wat niet met woorden gezegd kan worden.
Dankbaar ben ik voor kunstenaars als Gaudi, die in staat zijn om te verbeelden wat niet gezegd kan worden.

Wereldmusea

Het is fantastisch om de plekken en musea te bezoeken, waar ik op de middelbare school al op werd geattendeerd. De liefde voor kunst klonk door alle lessen heen van mijn tekenleraar. Deze juweeltjes heb ik inmiddels bezocht: stedelijk museum, van Gogh museum, centraal museum, Rijksmuseum, kroller Müller museum, Groningermuseum (nederland). Tategallery (met Picasso-tentoonstelling), Shakespeares globe theatre (londen), museum voor moderne kunst in Antwerpen en Brussel. Rodin museum (Parijs). Joodse begraafplaats en herdenkingsmonument (Praag). Guggenheim (Bilbao). De grote en kleine kathedralen in Italië, Rome, Siena en Assisi. En nu is daar bij gekomen: la guell en de sagrada de familia van Gaudi in Barcelona! vandaag staat nog op het programma het Miro-museum en als we nog zin en tijd hebben, morgen nog het Picasso-museum.. I love art!

Bidden

The word “prayer” has often been trivialized by making it into a way of getting what we want. But I use “prayer” as the umbrella word for any interior journeys or practices that allow you to experience faith, hope, and love within yourself. It is not a technique for getting things, a pious exercise that somehow makes God happy, or a requirement for entry into heaven. It is much more like practicing heaven now.

Richard Rohr

De eerste woorden die ik las vandaag. De zin ‘praying is not an exercise that makes God happy’ sprong er vandaag uit. Ik realiseerde me dat dat wel een overtuiging is die in mij zit die mij belemmert. In welke zin? Ik houd me dan vast aan een bepaalde vorm en een bepaalt moment. Daar is niets mis mee, maar als ik die vorm en dat moment niet toepas, voel ik me schuldig. De zin ‘ bidden is een interne reis of oefening om geloof, hoop en liefde in onszelf te ontdekken en ervaren’ maakte me blij. Ik dacht: als dat zo is, dan bid ik heel veel! Misschien is bidden wel, God’s licht toelaten terwijl je onderweg,op je werk, met je kinderen, partner of gewoon op straat bent. Hoop, geloof en liefde kunnen ontvangen en doorgeven. Stem ons af op Uw stem.