Man moet vrij zijn om te kunnen kiezen voor het traditionele rolpatroon!

Vrouwen moeten vrij zijn om te kunnen kiezen voor

Eigenlijk zegt de titel alles al over wat ik van het artikeltje in de Volkskrant van gisteren vind. Stel dat een man dit zou schrijven in de Volkskrant. Stel dat een man zou schrijven dat hij vrij moet kunnen kiezen voor het traditionele rolpatroon. Dat betekent dan waarschijnlijk dat hij kostwinner is en dat zijn vrouw voor het huishouden en de kinderen zorgt. Daar voelt hij zich goed bij, daar wordt hij blij van, dus daar moet hij vrijheid in krijgen.
Ik ben benieuwd hoe de dames van het artikeltje uit de Volkskrant daar dan op zouden reageren. Waarschijnlijk hetzelfde als ik, het klinkt namelijk ronduit egoistisch. Toch? Zonder rekening te houden met de wensen van je meer of minder tradiotionele vrouw je eigen weg kiezen. Iedereen moet maar doen waar hij zelf vrij in wil zijn!

Ik geloof er niet in. Ik geloof niet dat relaties, werk en gemeenschap werken op basis van rechten zonder plichten.
Waar geloof ik wel in? In het klein geloof ik dat mannen en vrouwen samen naar hun wensen, mogelijkheden en ambities kunnen kijken en op basis daarvan afspraken maken over rollen. Of deels rolwisselingen. Een bevriend echtpaar met drie kinderen ruilde om de 7 jaar van rol om hun ambities en wensen op gebied van zorg en werk te kunnen delen. In een relatie is het geven en nemen en dat geldt voor allebei de partners.
In het groot geloof ik dat vrouwen nu ze na vele eeuwen eindelijk stemrecht hebben gekregen, moeten leren om de verantwoordelijkheid die daarbij hoort te dragen.
Ik geloof niet dat vrouwen beter zullen regeren dan mannen. Ik geloof wel dat vrouwen voor meer evenwicht kunnen zorgen op hoge en lage functies, net zoals ik geloof dat andere culturen bijdragen aan de groei van een organisatie of een samenleving.
Door contrasten te zoeken en vanuit complexiteit te durven leven zullen we als mens en samenleving evenwichtiger kunnen leven. Ik zal blij zijn als de rolpatronen verdwenen zijn en de rollen ingezet worden passend bij persoon, situatie en vraag. Om dan tenslotte nog een eigen titel te verzinnen: Mannen en vrouwen zijn in staat om te kiezen voor rollen waarmee ze hun kinderen, hun dorp, hun stad en hun land opbouwen! veel te lang natuurlijk, die titel! Maar zo dus!

jongetjes..

Dingdong. De bel gaat en ik zie twee springende jongetjes voor de deur staan. Ze rennen naar binnen, doen hun schoenen uit, zoals ze dat thuis gewend zijn en een pakje drinken later zijn ze aan het spelen met het speelgoed dat al zo veel jaren door kinderhanden is gebruikt. Ondertussen sta ik op scherp en herinner mij mijn tijd als groepsleidster. Toen was ik ook altijd alert. Me bewust dat deze kinderen aan mijn zorg zijn toevertrouwd en dat ze hoewel ze al heel veel kunnen, ook nog heel klein zijn. Glimlachend kijk ik naar de kleinste die in alles zijn grote broer probeert te evenaren. En mooi is het om de oudste zijn best te zien doen op de pannenkoeken die hij samen met lief bakt. Grappig om te zien dat ze alles uit willen proberen. Is dat iets typisch voor jongetjes? Jongetjes… Ik ben opgegroeid in een meisjesgezin en had ook als kind vooral vriendinnen. Tijdens mijn opleiding tot hulpverlener in jaar 1 begon het. Ik werkte mee aan een kindervakantiefeest en ik kreeg een groep van 12 jongetjes! Enigszins angstig keek ik naar de 12 hoofden die mij nieuwsgierig aanstaarden. Wat moest ik met twaalf jongetjes doen? Na 10 minuten begreep ik: weinig. Alleen enthousiasmeren en af en toe een beetje bijsturen. Gewapend met hamers, planken, spijkers liepen zij de hele week een fantastische hut te bouwen, maakten zij vuur, bakten zij stokbrood. Ik was er vooral voor de pleisters en de morele steun en bewondering. Deze ervaring heb ik nadien nog vele malen gehad. Twee vriendinnen kregen dochters, de rest kreeg alleen maar zonen, zonen en zonen! En iedere keer weer denk ik.. Jongetjes.. Hoe ga je daar mee om? Als collega, als vriendin en als partner heb ik geen enkel probleem met mannen, maar zodra het om opvoeden, oppassen, peetouderschap en nu logeerouderschap gaat is het wat anders.
En misschien… Misschien is het wel zo dat het, doordat ik werkelijk geen idee heb hoe ik met ze om moet gaan, zo goed gaat? Doordat ik niet een idee heb over: zo is een jongen en zo hoor je daar mee om te gaan? Ik hoop het maar.

(ziet plaatje en reageert spontaan) Aaaahhhhh!

In de gang ligt het blad op de mat. Tijdschrift voor begeleidingskunde! Geen prietpraat, maar een vakblad waar ik tijd voor moet nemen om het te lezen en te begrijpen wat er staat. Nieuwsgierig kijk ik wat er voor reclame in het plastic zit. ‘Geef uw carriere meer power!’ lees ik en daarnaast zie ik een plaatje van een dame met zes armen en vier functies. Het gaat om een reclame-actie voor een trainingsdag van kluwermanagement. Mijn ogen glijden snel langs de woorden: ‘Waarom heeft een dag maar 24 uur? Time-management! Snellezen! Powerlunch! Power boost! Personal branding! Actieplan! De powermanager! En als klap op de vuurpijl een gratis Nespresso-machine voor het sterke zwarte bakkie tussendoor om jezelf alert te houden! Gewapend met snelle systemen, vaardigheden en energie-boosts wordt de hedendaagse manager toegerust om de crisis te lijf te gaan. Te lijf?
Ik hoop dat er over een paar jaar nog iets van een lijf is voor deze mensen. Dat ze niet bezweken zijn onder een hartaanval.
Vergis je niet. Ik hou van hard werken! Mijn naaste vrienden denken wel eens dat ik een zogezegde ‘workaholic’ ben. Maar ik hou ook van op tijd stoppen, rusten en duidelijk zijn in mijn grenzen. Ik heb namelijk maar twee armen en geen zes! Gelukkig.
Vroeger waren we tenminste nog ‘opgejaagde schapen’ met vier en maximaal vijf poten. Ook al teveel!
Dit wijst meer naar opgejaagde mieren, en dan in een mierenhoop! Het trekt mij niet aan! En het verbaast mij dat mijn vakbroeders en zusters van begeleidingskunde (van oorsprong vooral een trage en langzame techniek) deze flyer bij lieten sluiten bij het blad!
Voor wie ook graag met twee armen werkt ipv met zes heb ik nog een leuk weekendje in de aanbieding. Lekker langzaam!

Broedgebied_Bezinningsweekend 2013_eflyer_def

Gevonden op de vakschool in Den Haag

Soms loop je zomaar tegen iets moois aan. Ik liep deze week in de vakschool Den Haag tegen dit gedicht aan.
Het hing in de aula van de school: (de arabische tekst kon ik niet schrijven, daarom alleen de Nederlandse vertaling)

O licht

Waarom die angst voor de nacht?
Kom ontwaak mijn leven,
Schreeuw het uit
In deze duisternis
Ben jij slechts mijn verlichting

Rabin Baldewsingh

The miracle maker?

The crucified Jesus forever reveals to us how wrong both religious and political authorities can be, and how utterly wrong we all can be—about who is in the right and who is sinful. Richard Rohr

Meestal kijk ik tijdens de 40-dagentijd een of meerdere films over Jezus. Dit jaar was de Miraclemaker aan de beurt. Dit is een 3D-poppenanimatie. De film vertelt het verhaal van Tamar, het dochtertje van iemand die in de synagoge werkt. Tamar is ernstig ziek, maar volgt met grote belangstelling de verhalen van en over de Rabbi Jezus. In de film zie je dat Jezus een wijze en geleerde man was, die door zijn invloed, zowel de intellectuele macht als de autoriteiten tegenover zich kreeg. Je ziet hem dwars door deze systemen altijd het individu onderscheiden. Hij spreekt met de schriftgeleerde die werkelijk wil luisteren, hij spreekt met de oude vrouw die zich schaamt in het openbaar hem aan te spreken en hij spreekt met de kinderen en omarmt ze liefdevol in de gemeenschap van mensen. Hij wijst de weg van rechtvaardigheid en vergeeft ieder die zich gebukt weet onder schuld.
Voor mij als 21e eeuwse mens is dat vergeven van schuld door Jezus een groot raadsel.
Waarom moet Hij mij vergeven en niet de medemens naar wie ik een schuld draag?
Een heel eind kan ik de film volgen, maar om verder te komen met mijn vraag, heb ik de bovenstaande quote van Richard Rohr nodig. Misschien is het wel zo dat wij allemaal vergeving nodig hebben omdat we het zo vaak fout hebben als het gaat om wie er goed is en wie kwaad.
Dat ligt in veel gevallen nogal gecompliceerd. misschien hebben wij een hogere rechter nodig, een grotere wijsheid dan ons eigen individu en degenen die intelligenter en machtiger zijn dan wij.
Blijft nog de vraag; is Jezus dan die grotere Wijsheid?
Als je mij vraagt: geloof je dat met je verstand? Dan weet ik het niet. Ik begrijp nog vaak zo weinig van de eeuwenoude verhalen. Als je mij vraagt: geloof je dat met je hart? Dan denk ik aan hoe geloofwaardig en liefdevol Jezus als persoon heeft geleefd en hoe hoopvol zijn gedachten en denkbeelden voor mij zijn geweest. En dan kom ik op een volmondig ja.
Ja, ik geloof in Hem.

Harry

<a href="

ZZP4 – Harry from Bobvision on Vimeo.

” title=”Harry”>

Afgelopen zondag was ik in Wijk bij Duurstede. Miek de Jongh deed de preek van de Leek. Ik voelde me warm worden tijdens haar preek. Ze had jaren lang als groepsleider gewerkt bij Bartimeus Doorn. Nu maakt ze zich o.a. sterk voor de zorg voor onze verstandelijk beperkte medemens via de politiek. Ik ervaar zo’n preek als een warm bad. Er zijn mensen die onvoorwaardelijk opkomen voor wie dat zelf niet kan! De huidige tendens is mensen zoveel mogelijk zelf laten doen. Dat is een goed streven. Maar onder dat mom lijken ook een aantal mensen de dupe te worden die dat echt niet kunnen. Die totaal niets begrijpen van politiek, maar die wel zelf hun kleren aan kunnen trekken en hun boterham smeren.
Daarom via deze blog nog een keer het filmpje van Harry. Met daarbij een oproep; help mensen op eigen benen staan, maar dwing iemand die nooit zal kunnen lopen niet om zich slepend over de grond voort te bewegen.