“Mijn eerste misviering sinds jaren. Een zeldzaam gelukkige gebeurtenis in de familiekring bracht ons die zondagochtend bijeen in een parochiekerk in Amsterdam-West. Daar zat ik, als overtuigd atheist, in een hoogmis die de geest van de tijd stoutmoedig uitdaagde door de mond van een uitgedund parochievolk met al even uitgedund haar. Wat doet een atheist in een kerk? Ik vergreep mij aan het sacrament. De overtuiging waarmee ik het ontving wortelde wel degelijk in de zin die ik in de misvoering ervoer. Wat gebeurde daar eigenlijk? Het meest voor de hand liggende antwoord is dat het geloofsmysterie van de menswording, dood en verrijzenis van Christus werd gevierd: de heilsboodschap van de verlossing van de mens. Maar voor mij was dat alleen een historische en culturele wetenschap. Enig geloof ging daar niet mee samen. Toch zong ook ik het credo in zijn Latijnse bewoordingen instemmend mee. Zelden was dat woord toepasselijker dan hier. Mijn stem viel in met het gezang, dat van mij bezit nam in de meest lichamelijke en materiele vorm. De ervaring dat alles goed was zoals het was ontsprong aan de rite waaraan ik deelnam. Ger Groot (1954) uit: Trouw, 15 juni 2013
Al enkele jaren begeef ik me buiten de gevestigde kerken en kerkdiensten en werk ik mee aan Blossom030, een initiatief dat ondersteund wordt door de PGU, maar waar we de volledige vrijheid hebben om iets met het idee kerk te doen op onze eigen manier. Het is een heel proces om van insider outsider te worden. Niet alleen de kerk-vorm gaat op de schop, maar ook de inhoud van het evangelie ligt constant onder de loep. Wat geloof IK? En is er ook nog iets dat WIJ geloven? Komende uit een groep van WIJ geloven in hetzelfde (althans.. volgens de visie en missie van die kerk), maak ik nu deel uit van een groep waar dat wat IK geloof soms onhelder is en dat wat WIJ geloven nog veel onduidelijker!
In eerste instantie beangstigde me dat. Kan ons initiatief wel ergens toe leiden als we zo verschillend zijn en zo verschillend over zingeving en geloof denken?
ja, dat kan, heb ik nu geleerd! En de samenbindende factoren zijn de rituelen en de sacramenten.
Iedere maand delen wij de maaltijd en vieren wij het sacrament van het avondmaal. Jong en oud, gelovig in vele vormen en inhouden, en gewoon zoals wij zijn op dat moment, zonder ons anders voor te hoeven doen. En iedere maand schuiven er mensen aan die een keer meedoen, zomaar vanuit allerlei richtingen komen ze. “Het gebeurt zoals het gebeurt en alles is goed zoals het is” merk ik iedere keer. We weten ons verbonden met elkaar, met wie ons voorgingen en met Christus, in welke zin dan ook. Misschien is dat hetgeen Ger Groot ook over schreef. Er is iets wat wij niet zien, dat er toch is. Er is een besef van iets wat we wel kunnen waarnemen maar niet kunnen verwoorden. Een lied, een ritueel, een sacrament kan dat besef omzetten in een ervaring van verbondenheid. Met wat of wie? Ik noem deze God mens en wereld.
zomoethetzijn 