De wonderbare spijziging anno 2014

Ze versloeg de strijd in oorlogsgebieden en ontdekte dat de meeste mensen hoe weinig ze ook hadden altijd probeerden hun voedsel met elkaar te delen. Ze leerde de meest verschrikkelijke dingen eten. Toen kreeg ze een relatie en een kind. Ze ging terug naar haar stad San Fransisco. Ze leerde koken. Ze ging werken in verschillende restaurants en leerde een nieuwe waarde van voedsel kennen. Daarna kreeg ze een nieuwe relatie. Zo maar, op een gewone dag, liep ze een kerk binnen. Ze werd uitgenodigd om mee te doen met het avondmaal. Ze at een stukje brood en dronk een slokje wijn. Toen gebeurde er iets met haar. Het was alsof Christus in haar tot leven kwam.

Sara Miles, kind van twee atheïstische ouders, kleinkind van zendelingen ontdekt door het eten van brood en drinken van wijn de boodschap van Jezus. Ze verstaat die als ‘voedt mijn wereld’ . De kerk waar ze naartoe gaat is klein, vrolijk en creatief. Ze heeft echter weinig feeling met de wijk waar ze in wonen, waar veel honger, armoede, stammenstrijden, drugs en ellende is. Het is een typische middle-class ons-kent-ons kerk.
Sara is een gepassioneerde ondernemer, binnen mum van tijd wordt de kleine kerk 1 dag per week omgebouwd tot voedselbank. Plotseling komen Russen, Italianen, Chinezen, moeders, kinderen, gangstertieners, daklozen, psychisch verwarde ouderen de kerk in. Dat ene moment waarin Sara een stukje brood en een slokje wijn nam, leidde ertoe dat zo’n 600 mensen iedere week goed en gezond konden eten. Als je Sara’s hele verhaal wilt lezen, lees dan het boek. Het is voor iedere middle-class gelovige boeiend om te lezen en op te reflecteren. Ik eindig deze blog graag met een fragment uit haar boek.

“Een van de vrijwilligsters kwam naar me toe met een grote boodschappentas met daarin zoals ze zei ‘een geheim’. Ze keek telkens behoedzaam om zich heen en vroeg me de keukendeur te sluiten. Toen vertelde ze dat haar vriend, die haar regelmatig in elkaar sloeg aan had gekondigd haar te gaan vermoorden. ‘ Ik dacht, het lijkt me beter als deze verdwijnt en de kerk is vast een veilige plaats ervoor’ zei ze terwijl ze een enorme revolver tevoorschijn haalde. Een moment keek ik haar geschokt aan. Toen realiseerde ik me; ‘ja, hier is de kerk voor. Een plaats om een lelijk, beangstigend geheim naar toe te brengen’. Ik pakte de revolver en verborg hem in een koekblik. De vrijwilligster vertrok naar een andere stad om bij haar zuster te gaan wonen en zo te voorkomen dat haar vriend haar zou vermoorden. Een maand later vertelde ik het aan onze pastoor. Hij schrok zichtbaar. Samen hebben we de revolver naar het politiebureau gebracht. We logen dat we hem gevonden hadden in de tuin van de kerk.”

Pijn

Marshall was a small wiry man About my age (47) with deep set eyes and a coat too big for him. ‘Can I talk to you? I need healing’ he said. We walked over to a silent place in the Church. Marshall couldn’t speak for a minute, ten I took his hand and he blurred everything out in a scared rush: he had stomach cancer and the doctors at the hospital had just informed him That he needed an operation within the next few months or he’d die. He was in pain, but mostly he was afraid. From then on we’d sit and talk and pray whenever Marshall stopped by the pantry. Finally the day came when Marhall said he was going in for surgery. He grapped me and started to cry. I remember Every detail of That moment: Marshall’s blue workpants, his funny mustard-colored corduroy coat, the damp warmth of his hands. He laid his head in my lap while I held him, and all thoughts of sickness and operations and cures dissolved. Everything around us slowed and hung there, until there was just God’s breath between us, rising and falling in our chests, not separate at all. It was an experience of grace. .

Soms ontmoet je mensen op een ander niveau dan meestal. Een dieper niveau. Daar waar de pijn en het verlies luidkeels aanwezig is, als een schreeuw, of een container vol tranen, of een diepe angst voor het leven.
Zo’n ontmoeting mocht ik hebben vandaag. En ergens in dat verdriet, de angst en de pijn ontstond verbinding.

Hoe zit het met God? Hoe zit het met geloof als we moeten lijden? Als ons leven ons teistert? Vroegen we aan elkaar. Antwoorden hadden we niet echt op die vraag. Wel vragen, twijfels en uitdagingen.
Zelf moest ik denken aan bovenstaand fragment dat ik in het boek ‘Take this Bread’ van Sara Miles tegenkwam. Sara Miles groeit op als kind van Atheïstistische ouders. Als jonge vrouw werkt ze in oorlogsgebieden als verslaggever en als ze een dochtertje krijgt gaat ze terug naar San Fransisco, waar ze eerder heeft gewoond. Om te kunnen leven gaat ze als kok werken en raakt gefascineerd door voedsel.
Op haar 47e loopt ze op een dag een kerk binnen en wordt uitgenodigd het avondmaal mee te vieren, omdat deze kerk dat standaard aanbiedt aan iedere persoon die binnenkomt. Sara doet mee, eet brood, drinkt wijn en op dat moment gebeurt er iets met haar. Ze beseft, ik neem Jezus tot me als voeding. Hij is in mij aanwezig.
Ze gaat vanaf dat moment naar die kerk en ontdekt dat veel mensen in de kerk geen connectie meer hebben met de mensen erbuiten. Ze leven in een wijk vol armoede. Sara start samen met enkele vrijwilligers een voedselbank in de kerk. Ze ziet dat niet als een sociaal project, maar als kerk zijn. Als een sacrament. Gaandeweg leert ze de mensen en de nood in haar wijk kennen. Ze leert ook dat de meeste mensen het prettig vinden om mee te helpen. De mensen die eerst alleen voedsel kwamen halen, gaan mee helpen. De man in het fragment hierboven is een van de vrijwilligers.
Terwijl de kerk waartoe ze behoort leert om zich te openen voor de wijk, probeert Sara te begrijpen wat geloven inhoudt. Dat is een hele zoektocht. Ook zij zoekt naar hoe lijden, oorlog, armoede en verdriet te plaatsen in het verhaal van God en mensen. In onderstaand fragment vertelt ze wat de ervaring met Marshall voor haar betekende en hoe ze daardoor iets van de opstanding ging begrijpen.

Many fridays later, someone came up to me outside the church and grapped me from behind. I turned around. It was Marshall, and he was radiant . “I died” he shouted. I died twice on the operation table, but I came back each time. You’re not going to believe it, but I’m here!”
I didn’t believe in miracles. And yet I had begun to believe in healing. I saw That you could be changed, opened to experiencing your life differently, made more whole, even as your body was falling apart. That you could be healed from fear by touch, even when you remained sick.
And I begun to believe in resurrection.
I didn’t mean by ressurection , having Marshall stand up alive from the operationtable and walk. Ressurection , to me, was mysterious and true in a way I could only glimp for a second, before my mind refused to stretch that far.
It passed, as the bible said, human understanding.
But I sensed it had to do with time, like the time Marshall lay in my lap and we were both completely present and connected. It was about the eternity available in a fully lived instant. > .

Meer over Sara Miles