Er was eens een prinses. Ze had mooie lange blonde haren en prachtige ogen. Van die ogen waar iedere prins in dreigde te smelten. De prinses was opgegroeid in een klein kasteel in het verre Noorden. En zoals de meeste prinsessen had ook deze prinses al van kleins af aan de volgende droom: Op een dag zou er een knappe prins op een wit paard langsrijden. De prins zou haar zien en direct betoverd zijn door haar lange blonde haren en prachtige ogen. Hij zou haar meenemen naar zijn koninkrijk en daar zouden ze nog lang en gelukkig leven.
Toen de prinses haar hormonen begonnen op te spelen stond ze iedere dag buiten het kasteel. Er kwamen allerlei figuren langs. Ze zagen er soms uit als prins, maar hadden dan geen paard bij zich. Of ze zagen er helemaal niet uit als een prins, maar ja, de hormonen van de prinses waren soms gewoon te sterk en ze dacht; wie weet, als ik morgen wakker word, blijkt het toch mijn prins te zijn. De jaren gingen voorbij en altijd weer bleek de prins een nep-prins te zijn. Tenminste, dat vond de prinses! Want haar prins op het witte paard was heel anders: Dat was een edelmoedige man, een man met (spier)ballen en net zo lief en sterk als mooi!
De prinses werd ouder en besloot dat ze dan misschien toch maar beter met een leuke schildknaap moest gaan trouwen, die nep-prinsen waren het tenslotte ook niet.
Zo gezegd zo gedaan. Ze trouwde de schildknaap en de eerste jaren ging het best goed. Ze kregen een aantal kleine dochtertjes samen en de prinses was redelijk tevreden.
Maar na een tijdje merkte de prinses dat ze stiekem naar buiten zat te kijken. Ze betrapte zich erop dat ze telkens naar de weg keek die langs hun huis liep. Ze begon te twijfelen. Zou de prins op het wittte paard echt niet bestaan? Misschien had ze’m ergens gemist.
Ze dacht na en langer na en op een dag besloot ze: zo kan het niet meer. Ze ging naar haar schildknaap en nam bedroefd afscheid. Ze vertelde haar kleine dochters dat ze op reis moest omdat ze haar prinsessehart ergens was verloren. Ze zwaaide naar iedereen en ging op weg. Door bergen en dalen en bossen en velden ging de reis.
De prinses zag daar natuurlijk helemaal niets van omdat ze zo verdrietig was dat haar ogen de hele tijd vol tranen zaten. Maar op een gegeven moment zag ze iets wits in de verte. Snel veegde ze haar tranen weg. Zag ze het goed?
Een wit paard met daarop de mooiste prins die ze zich maar kon voorstellen reed haar tegemoet. De prinses staarde ongelovig naar het tafereel. (En ergens wist ze ook diep van binnen dat dit er altijd al in had gezeten, haar droom werd bevestigd. De prins bestond dus wel!)
Toen de prins bij haar aangekomen was, keek hij haar aan! Deze edelmoedige man, met (spier)ballen en net zo lief en sterk als mooi, keek haar aan en vroeg haar uiteraard waarom ze huilde. De prinses vertelde haar verhaal terwijl ze al zijn prinselijke zakdoeken luidruchtig vol snoot. Daarna keek ze hem verwachtingsvol aan. Nu was het tijd dat de prins zou zeggen:” Jij bent mijn droomprinses, ik neem je mee naar mijn kasteel en we leven nog lang en gelukkig. ”
Maar niets van dat alles gebeurde. De prins keek haar lang aan en zei toen: jij moet eens volwassen worden. Waarom wacht je je hele leven op mij? Wat een verspilling van je tijd. Ik ben uiteindelijk ook gewoon maar een man die bier drinkt, boeren en scheten laat en soms totaal niet weet wat er in een vrouwenhoofd omgaat. Ik heb gewoon haren op m’n kont en ik snurk als ik slaap. Wordt volwassen, ga zelf leven! Daar wordt alles een stuk leuker van! De prins keek de prinses een beetje geïrriteerd aan, gaf haar toen een hand, vervolgens zijn paard de sporen en verdween snel uit het zicht.
En de prinses? Ik moet toegeven dat ze wel even met haar mond vol tanden stond. Maar nadat ze in de pub in de buurt een biertje had gedronken en diep had nagedacht, was ze de prins eigenlijk erg dankbaar. Ze besloot haar leven te veranderen. Ze opende een eigen bankrekening en ging werken. Ze voedde haar dochters op tot zelfstandige vrouwen die mannen leuk vonden, maar geen prinsen nodig hadden. En ze LEEFDE!
zomoethetzijn 